atheoi.ORG

19 Responses to Πίστη στη μετά θάνατο ζωή;

1. Ο/Η SimonSays λέει:

   3 Μαΐου, 2009 στο 11:08 μμ

   ΥΓ Υπόσχομαι σύντομα να ξαναρχίσω κανονική αρθρογραφία! Δεν παύουν να έχουν όμως ενδιαφέρον τα screencap 🙂

2. Ο/Η Kelsos λέει:

   8 Ιουνίου, 2009 στο 5:08 μμ

   Κάπου το είχα κρατήσει κι εγώ αυτό το screenshot αν και έχω την εντύπωση ότι ήταν όταν οι ψήφοι ήταν κάπως λιγότεροι, πάντως ήταν πράγματα ενδιαφέρον…

3. Ο/Η Οδυσσεας λέει:

   27 Ιουλίου, 2009 στο 7:34 πμ

   Ειναι πιο λογικό να πιστευω στη μετα θανατον ζωη και παραλογο να μην πιστευω.
   Δεν ειναι δυνατον η αδικια να μεινη ατιμωρητη και οσα τραβαει ο αδικουμενος να μην τιμωρηθουν.

4. Ο/Η Οδυσσεας λέει:

   27 Ιουλίου, 2009 στο 7:54 πμ

   Πως ψηφιζουμε; Δεν μας λετε;

5. Ο/Η ΜΠΑΜΙΑΤΖΗΣ λέει:

   29 Ιουλίου, 2009 στο 1:26 μμ

   Γιατί κάλε μου χριστιανέ η αδικία να μην τιμωρείται σε αυτή την ζωή? ΕΧΩ την εντύπωση οτι έχεις το σύνδρομο του αδερφού του άσωτου υιού. Γιατί να πρεπει να υπάρχει τιμωρία? Γιατί εσύ να επιθυμείς την τιμωρία μου επειδή εγώ δεν ήμουν τόσο κάλος χριστιανός η καθόλου χριστιανός.

   Ευτυχώς αν υπάρχει ο Θεός και είναι όπως το περιγράφετε εσείς (ΘΕΟΣ της αγάπης,της ελεημοσύνης και της συγχώρεσης) θα κρίνει τους άθεους διαφορετικά

6. Ο/Η Σταύρος βασδέκης λέει:

   4 Νοεμβρίου, 2009 στο 4:50 πμ

   ΨΥΧΗ – ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΨΥΧΗΣ – Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ Σε παιδαγωγικό σεμινάριο για εκπαιδευτικούς, στο μάθημα της ψυχολογίας, κάποιος εκπαιδευόμενος εκπαιδευτικός ρώτησε τον ψυχολόγο καθηγητή του μαθήματος, να του ορίσει τι είναι κατ’ αυτόν η ψυχή. Ο καθηγητής παραδέχτηκε αμέσως ότι δεν ήταν σε θέση ν’ απαντήσει στο ερώτημα αυτό! Τότε ο μαθητής τον ρώτησε πώς θα γίνει να μιλάει, μια ολόκληρη βδομάδα – τόσο πρόβλεπε το πρόγραμμα – για ένα πράγμα που δεν ήξερε καν τι, έστω και περίπου, είναι;! Ο άνθρωπος έλαβε πτυχίο ψυχολογίας και δεν ήταν σε θέση να αρθρώσει δυο λέξεις περί του τι είναι ψυχή. Έστω να πει δυο λόγια για την γενεαλογία της. Πότε εμφανίστηκε η ιδέα αυτή μέσα στα μυαλά των ανθρώπων και πώς διακυμάνθηκε ο ορισμός της μέσα στην ιστορία των πολιτισμών. Όμως για να πούμε και του στραβού το δίκιο, πράγματι ,είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς ένα πράγμα που δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν υφίσταται δίχως το σώμα. Ένα πράγμα που το ξέκοψαν οι άνθρωποι από το σώματος τους, για να του δώσουν αυθύπαρκτη υπόσταση. Ένα πράγμα που ενώ είναι απόρροια της λειτουργίας του σώματος αυτοί το κάνανε αρχή του. Ο Νίτσε μίλησε πρώτος στα ίσα για το ανθρώπινο αυτό παραστράτημα, στο «Λυκόφως των ειδώλων»: «Η άλλη ιδιομορφία των φιλοσόφων δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη: Συνίσταται στο να παίρνουν το τελευταίο για πρώτο. Βάζουν αυτό που έρχεται στο τέλος – δυστυχώς! γιατί δε θα ’πρεπε να έρχεται καθόλου! – στη θέση των ‘υψηλότερων εννοιών’, δηλαδή τις πιο γενικές, τις πιο κενές έννοιες, τους τελευταίους αχνούς της εξατμισμένης πραγματικότητας, στην αρχή σαν αρχή… Είναι και πάλι μια έκφραση του τρόπου που έχουν να εκφράζουν το σεβασμό τους: το ανώτερο δεν επιτρέπεται να βγαίνει από το κατώτερο, δεν επιτρέπεται μάλιστα να βγαίνει καθόλου… Ηθικό δίδαγμα: όλα όσα βρίσκονται στην ανώτατη βαθμίδα πρέπει να είναι ‘η αιτία του εαυτού τους’. Η προέλευση από κάτι άλλο μετράει σαν αντίρρηση, σαν αμφισβήτηση της αξίας. Έτσι απέκτησαν την πομπωδέστερη από τις έννοιές τους, τον «Θεό»… Η τελευταία, διαφανέστερη, κενότερη από τις έννοιες τοποθετείται πρώτη, σαν αιτία του εαυτού της, σαν το πιο πραγματικό ον… Να πάρει στα σοβαρά η ανθρωπότητα τις αρρωστημένες φαντασίες νοσηρών ανθρώπινων αραχνών! Και πόσο ακριβά πλήρωσε που το έκανε!…» Τα ζώα έχουν ψυχή; Ο πρώτος λέει όχι, δεν έχουν. Ο δεύτερος όμως πιστεύει πως έχουν, με τη διαφορά, ισχυρίζεται, ότι οι ψυχές των ζώων δεν είναι αθάνατες. Ο άνθρωπος ξεκίνησε την πορεία του ως ζώο; Το μεγαλύτερο (99,99%) χρονικό διάστημα, της πορείας του σ’ αυτή τη γη, το έζησε ως ζώο; Μα έτσι λέει η επιστήμη της ανθρωπολογίας, από τα αδιάσειστα ευρήματα που διαθέτει. Τότε λοιπόν που ήταν ζώο είχε ψυχή; Ο πρώτος πρέπει να παραδεχτεί πως δεν είχε. Ο δεύτερος ότι είχε, αλλά ότι δεν ήταν αθάνατη. Τώρα ο πρώτος πρέπει να μας απαντήσει στο ερώτημα: πότε απέκτησε ψυχή το ανθρώπινο είδος. Επίσης αν αυτό συνέβη άπαξ δια παντός ανά την υφήλιο, ή αν συνέβη κατά φυλή – κατά χρόνο και τόπο – και σε ποιες εποχές για την κάθε μια. Ο δεύτερος πρέπει να μας απαντήσει στο ερώτημα: πότε άρχισε η ψυχή του ανθρώπου, την οποία διέθετε εξ αρχής, να καθίσταται αθάνατη, ή αλλιώς πότε το ζώο άνθρωπος, έγινε σκέτος άνθρωπος. Κι αν έγινε άνθρωπος, τι απέγινε το ζώο που κουβαλούσε μέσα του μέχρι τότε. Επίσης και για στον πρώτο και για στον δεύτερο, είναι δίκαιο να τεθεί το ερώτημα: η διαφοροποίηση αυτή πόσο χρονικό διάστημα κράτησε; Δηλαδή το ανθρώπινο είδος πέρασε μια περίοδο που η ψυχή που διέθετε, ήταν λιγότερο ψυχική απ’ ότι σε μια μεταγενέστερη εποχή; Κοντολογίς η ψυχικότητα της ψυχής υπόκειται σε εξελικτική πορεία; Ξεχάσαμε όμως και τον τρίτο, που αντιπροσωπεύει το σύνολο σχεδόν της ανθρωπότητας. Αυτός δεν χολόσκασε ούτε και πρόκειται να πρήξει το συκώτι του με τέτοιου είδους χαζομάρες, όπως τα ερωτήματα που τέθηκαν μέχρι στιγμής. Εξάλλου δεν του χρειάζεται καθόλου ν’ απαντήσει. Γι’ αυτόν ο θεός έκανε το σώμα του ανθρώπου από χώμα και μετά του φύσηξε, από το στόμα, την ψυχή και έτσι τώρα δεν έχουμε καμμιά απορία για το πώς έγινε το πράγμα. Όλα τα επί πλέον που σκέφτεται και ψάχνει ο άνθρωπος είναι εκ του πονηρού. Αυτού του Διαβόλου που δουλειά του είναι να τυραννά τον άνθρωπο με σκέψεις αμαρτωλές. Ο Σατανάς έχει κι αυτός ψυχή. Αλλά η ψυχή του είναι μαύρη. Άλλη κατηγορία ψυχής κι αυτή! Αν βάλει κανείς και την ψυχή του θεού, που αναφέρεται σε μερικά χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, τότε φαίνεται ότι ο μπαχτσές των ψυχών διαθέτει αρκετή ποικιλία. Τα ερωτήματα, λοιπόν, περί ψυχής, μπορούν να συνοψιστούν στα εξής βασικά: Υπάρχει ψυχή και αν υπάρχει τι πράγμα είναι. Αν υπάρχει, είναι αθάνατη ή όχι. Εάν είναι αθάνατη, ποια είναι η μοίρα της μετά τον θάνατο του σώματος (ο οποίος είναι βέβαιος) στο οποίο ανήκε. Κρίνεται δηλαδή και πώς μετά θάνατον (κόλαση-παράδεισος). Επίσης προκύπτουν κι άλλα ερωτήματα, γι’ άλλους πρωταρχικής σημασίας και γι’ άλλους δευτερεύουσας: Εάν η ψυχή προϋπάρχει του σώματος ή δημιουργείται μετά τη σύλληψη. Στη δεύτερη περίπτωση, σε ποια χρονική στιγμή δημιουργείται, από τι ή ποιόν. Εάν ο αριθμός των ψυχών δημιουργήθηκε από τον θεό, πριν αμνημονεύτων χρόνων, και αν ούτως έχει το πράγμα, ο αριθμός αυτός εάν παραμένει σταθερός ή όχι. Εάν η ψυχή μεταπηδά σ’ άλλο σώμα όταν το σώμα που την φέρει πεθάνει. Πλην όλων αυτών των αποριών όμως και των ερωτημάτων, η ανθρώπινη ιδέα περί ψυχής, έφτασε στα ύψη της βεβαιότητας , θρονιάστηκε εκεί για τα καλά και βασιλεύει απτόητη μέχρι τη σήμερον. Εάν κανείς ενδιαφέρεται να γνωρίσει το μήκος και το πλάτος της σιγουριάς αυτής δεν έχει παρά να προσφύγει στον μέγα αυτής αρχιερέα, που δεν είναι άλλος από τον μέγα Πλάτωνα. Είναι αδύνατο να ειπώθηκαν στον κόσμο αυτόν κάποιες λεπτομέρειες περί ψυχής, οι οποίες να απουσιάζουν από τα βιβλία του ιδεόπληκτου αυτού «φιλοσόφου». Επίσης το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο κατά της ανεδαφικής αυτής βεβαιότητας λέγεται Επίκουρος. Δεν είναι πρόθεσή μας να αναφέρουμε τον τεράστιο όγκο των λεγομένων από τον Πλάτωνα που αφορούν στην ψυχή. Νομίζω ότι είναι αρκετό να αναφερθεί εδώ η άποψή του ότι η ψυχή κάπου ανδρός, που δεν φρόντισε να ζήσει ενάρετο βίο, ώστε να επιτύχει την επανένωσή της με τον δημιουργό θεό της, τιμωρείται με την είσοδό της σε γυναικείο σώμα! Κι αν δεν βάλει μυαλό κι εκεί μέσα, τότε τιμωρείται εισερχόμενη σε σώμα γαϊδάρου!!! Από τέτοια και χειρότερα μωρολογήματα βρίθουν όλα τα έργα του Πλάτωνα. Εάν θέλετε όλ’ αυτά να τα βρείτε σε ένα, αυτό λέγεται «Φαίδων». Εάν ο δάσκαλος αυτός υπολόγισε ότι η τιμωρούμενη ψυχή ενδιαιτούσε 30.000 έτη στην 27η σφαίρα του σύμπαντος και κατόπιν 9.000 έτη στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ 91ου και 92ου ουρανού, εισερχόμενη μετά στο σώμα ενός γαϊδάρου, οι μαθητές του (Νεοπλατωνικοί), υπολόγισαν ακόμη και τις θερμοκρασίες των σφαιρών και των ουρανών αυτών. Μετά απ’ αυτούς, τη σκυτάλη της ψυχομπουρδολογίας την παρέλαβαν οι πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας οι οποίοι αναγκάστηκαν να προσθέσουν, μέσα στην μπαγιάτικη αυτή Πλατωνική σούπα και τα δικά τους θεολογικο-ψυχολογικά μπαχαρικά. Τέλος, τους τελευταίους τρεις αιώνες, κάποιοι Ευρωπαίοι, ιδεοληπτικοί φιλόσοφοι, επιχείρησαν να ξεσκονίσουν το σκοροφαγωμένο αυτό λείψανο της ψυχο-Λογίας και να το ντύσουν με καινούργια ρούχα, υφασμένα όμως κι αυτά στο ίδιο παλιό στημόνι των προπατόρων τους, με τα φανταχτερά και πολύχρωμα υφάδια του ψευδο-ορθολογισμού τους. Κανείς δε από τους τελευταίους φιλόσοφους δεν είχε αυτιά ν’ ακούσει τον Νίτσε που βροντοφώναζε: «Η σοφία δεν έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα μετά τον Επίκουρο, και συχνά βρίσκεται χιλιάδες βήματα πίσω του». Για την φύση της ψυχής ο Επίκουρος είναι κατηγορηματικός: γεννιέται και πεθαίνει μαζί με το σώμα. Δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτό. Για τον θάνατο συνεπώς δεν φοβάται, «διότι όσο υπάρχουμε εμείς, ο θάνατος είναι απών, κι όταν ο θάνατος είναι παρών, δεν υπάρχουμε εμείς». Ας πάρουμε τώρα την ιστορία από την αρχή. Αφήνουμε, προς στιγμήν, τα ανιμιστικά στάδια όπου τα πάντα «διέθεταν ψυχή», και ξεκινάμε από τον Όμηρο. Αναγκαστική έτσι κι αλλιώς αρχή για κάθε ανθρώπινο ζήτημα, όταν εξετάζεται από ιστορική σκοπιά. Για την Ομηρική αντίληψη τα ψυχικά φαινόμενα οφείλονται στον θυμό, που εντοπίζεται στην καρδιά (ήτορ) ή τας φρένας, δηλαδή το διάφραγμα, ο οποίος αφανίζεται συγχρόνως με τον θάνατο του ανθρώπου. Παράλληλα με τον θυμό υπάρχει και η ψυχή, που είναι η πνευματική υπόσταση του ανθρώπου, η οποία είναι κάποια λεπτή ύλη, δίχως να εντοπίζεται σε κάποιο όργανο, και η οποία εξέρχεται κατά την στιγμή του θανάτου από το στόμα, ως τελευταία πνοή ή από κάποια πληγή μαζί με το εκρέον αίμα. Η ψυχή αυτή πηγαίνει στον Άδη όπου διατηρεί τη μορφή του πεθαμένου του οποίου είναι το είδωλον. Όταν ο Οδυσσέας κατέβηκε στον Άδη, ζωντανός ων, καθώς συνάντησε τον Αχιλλέα και τον ρώτησε πώς τα περνά εκεί κάτω, αυτός του απάντησε ότι θα προτιμούσε να είναι ο τελευταίος στον απάνω κόσμο παρά πρώτος στον κάτω. Το σαράκι του παραδείσου και της κόλασης δεν είχε ακόμα εισχωρήσει μέσα στον ανθρώπινο νου. Η αθανασία της ψυχής επρόκειτο να τερατογεννηθεί αργότερα. Δεν υπήρχε ακόμα πανούργο ιερατείο για να την κυοφορήσει. Οι Ορφικοί έσυραν πρώτοι τον χορό της πρωτακαθεδρίας της ψυχής έναντι του σώματος. Έναν χορό που καλά κρατεί ακόμα μέχρι τη σήμερον και ποιος ξέρει μέχρι πότε. Δίδασκαν ότι η ψυχή είναι ουσία ανώτερη, ότι διαμένει προσωρινά μόνο μέσα στο σώμα σαν σε φυλακή κι ότι για να ελευθερωθεί απ’ αυτό… και…. Η αλήθεια λέγεται πάντοτε με λίγα και απλά λόγια. Το ψεύδος είναι σαν την βασίλισσα της κυψέλης που όσο ζει γεννά συνεχώς και αδιαλείπτως. Κι αυτή η βασίλισσα του ψεύδους της πρωτοκαθεδρίας και της αθανασίας της ψυχής φαίνεται ότι είναι αθάνατη. Την σκυτάλη των Ορφικών παρέλαβαν οι Πυθαγόριοι, οι οποίοι πρόσθεσαν με τη σειρά τους τα δικά τους ψυχολογικά καρυκεύματα κι έτσι η τεράστια αυτή ψυχο-Λογική σούπα κατέληξε καλοανακατεμένη και καλοψημένη, από την υψηλή θερμοκρασία του ψυχολογικού πυρετού, στα χέρια του καλλιτέχνη φιλόλογου Πλάτωνα. Ο Πλάτωνα αφού καθάρισε καλά με την κουτάλα, τους αφρούς που πάντοτε δημιουργούνται στην επιφάνεια της κατσαρόλας, την ξανα-ανακάτεψε, πρόσθεσε μέσα της όλη την ποιητική του δεινότητα και την παρέθεσε ως αιώνιο γεύμα στην ανθρωπότητα. Από τότε και μέχρι σήμερα ένα σωρό επόμενοι ψυχολογο-μάγηρες φροντίζουν, με θαυμαστή επιμέλεια, να τροφοδοτούν την κατσαρόλα αυτή με τ’ απαραίτητα υλικά, ώστε να μένει πάντοτε πλήρης. Πρώτος και καλύτερος αρχιμάγειρας ο Αριστοτέλης: «ζώον εκ ψυχής και σώματος», «βέλτιον ψυχή σώματος», «η ψυχή του σώματος άρχει δεσποτικήν αρχήν». Τα ίδια που έλεγε κι ο Πλάτων: «όταν παρή τω σώματι αίτιον εστι του ζην». Όλες οι θεωρίες και απόψεις περί ψυχής μπορούν να καταταγούν σε δυο μεγάλες κατηγορίες: τον δυϊσμό, και το ενισμό. Κατά τον δυϊσμό σώμα και ψυχή είναι ουσίες διαφορετικές μεταξύ τους, ενώ κατά τον ενισμό (υλίζοντα, ιδανίζοντα και ταυτίζοντα, θα δούμε στη συνέχεια την κάθε περίπτωση), η ψυχή και το σώμα προέρχονται από μια ουσία. ΔΥΪΣΜΟΣ Ο δυϊσμός είναι πολύ παλιά περί ψυχής θεωρία. Εκφράστηκε υποτυπωδώς από λαούς στα πανάρχαια χρόνια και διαμορφώθηκε σε φιλοσοφικό δόγμα από την ελληνική φιλοσοφία. Πρώτος δυϊστής ήταν ο Εμπεδοκλής, ο οποίος δίδασκε την μετεμψύχωση. Μετά απ’ αυτόν δυΐζουν ο Πυθαγόρας, ο Αναξαγόρας, ο Σωκράτης και ο Πλάτων, οι οποίοι πρώτοι μίλησαν και περί της αθανασίας της ψυχής. Από τους νεώτερους, οπαδοί της θεωρίας αυτής είναι ο Καρτέσιος, ο Lotze και πολλοί άλλοι. ΥΛΙΣΜΟΣ Από τη μεριά του ενισμού κάποιοι υποστήριζαν ότι όλα τα ψυχικά φαινόμενα είναι ενέργειες της ύλης. Ότι είναι προϊόντα της λειτουργίας του σώματος και δη του εγκεφάλου. Αυτή η θεωρία ονομάστηκε ενίζων ή μηχανικός υλισμός. Αξιολογώτεροι θασιώτες της θεωρίας αυτής είναι ο La Mettrie, o Holbach, o Vogt, o Moleschott, o Feuerbach, o Buchner, o Haeckel κ.α. Κατ’ αυτούς τα ψυχικά φαινόμενα είναι προϊόντα της ύλης, η δε συνείδηση επιγέννημα ή επιφαινόμενο της υλικής ενέργειας. Την ιδέα της ψυχής την έπλασε ο άνθρωπος από τα όνειρα και άλλα παραπλήσια φαινόμενα. Κάποιοι άλλοι, με πρώτο τον Δημόκριτο, ανέπτυξαν μια διαφορετική θεωρία που ονομάστηκε δυίζων ή ατομικός υλισμός. Κατ’ αυτούς η ψυχή αποτελείται από ιδιαίτερα υλικά άτομα. Την θεωρία αυτή ακολούθησαν οι επικούρειοι, ο Στράτων ο Λαμψακηνός και άλλοι. ΙΔΑΝΙΣΜΟΣ Άκρως αντίθετος προς τον υλισμό είναι ο ιδανισμός. Αυτή η στάση ως μόνο απολύτως βέβαιο γεγονός αποδέχεται το πνεύμα, τον δε εξωτερικό κόσμο ως απλό γέννημα της συνείδησης. Μόνο ένα Νεοπλατωνικός θα μπορούσε να πιάσει ολάκερο τον κόσμο και να τον γυρίσει εντελώς ανάποδα. Αυτός δεν ήταν παρά ο αρχιερέας και ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού ο Πλωτίνος. Αυτός λοιπόν εισήγαγε την λεγόμενη δυναμική πανθεΐα, κατά την οποία εκ του πρώτου όντος, του θεού, γεννιέται ο νους και απ’ αυτόν η ψυχή (πρώτη η του κόσμου και έπειτα η των ανθρώπων) και τέλος η ύλη. Την γραμμή αυτή ακολούθησαν οι Malebranche, Έγελος, Schopenhauer, Boutroyx, Bergson. ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ Από την ελληνική φιλοσοφία επίσης έχει την αφετηρία και η θεωρία της ταυτότητας, κατά την οποία ψυχή και σώμα είναι διττές ιδιότητες μιας ουσίας ή διττές απόψεις μιας και της αυτής ενέργειας. Τις πρώτες ρίζες της τις βρίσκουμε στην υλοζωία και παμψυχία. Ο Ξενοφάνης ύστερα έθεσε την επιστημονική βάση δια της ενίζουσας διδασκαλίας του, και κατόπιν η στωϊκή φιλοσοφία. Ο J. Bruno διατύπωσε φιλοσοφικότερα τη διδασκαλία αυτή, κι ακόμα περισσότερο την ανέπτυξε ο Σπινόζα, ορμώμενος από την στωϊκή φιλοσοφία. Κατά τον Σπινόζα, μία ουσία υπάρχει στον κόσμο: θεός και φύση μαζί είναι ένα πράγμα, της οποίας φύσης δύο ιδιότητες γίνονται γνώριμοι (από τις πολλές που έχει), η έκταση και η νόηση. Γίνονται δε γνωστές οι ιδιότητες αυτές με διάφορους τρόπους, δηλαδή μορφές, τις οποίες λαμβάνουν τα επί μέρους όντα που γεννώνται και παρέρχονται μέσα στον κόσμο, τα δε φυσικά και ψυχικά φαινόμενα, τα οποία αποτελούν δύο σειρές και διαφέρουν μεταξύ τους, είναι συνεζευγμένα και αντίστοιχα. Επιστημονικότερη βάση επιχείρησε να υποβάλει στην θεωρία του Σπινόζα πρώτος ο Fechner, κατά τον οποίον τα φυσιολογικά και τα ψυχικά γεγονότα (είναι άξιο προσοχής ότι τα ψυχικά φαινόμενα δεν θεωρούνται φυσιολογικά) είναι δύο απόψεις μιας και της αυτής ενέργειας, βαδίζουν δε παράλληλα και είναι δυνατόν μέχρις ενός σημείου να διατυπωθεί και μαθηματικώς η σχέση τους. Προς την άποψη της σχολής της θεωρίας της ταυτότητας συμφώνησαν και πολλοί άλλοι, όπως οι Spencer, Paulsen, Ebbinghaus, Hoffding, και ο Wundt, του οποίου τα περί ψυχοφυσικής παραλληλίας διδάγματα θεωρήθηκαν ως η αρτιωτάτη διατύπωση της νέας αυτής θεωρίας. Ο Wundt, κρατώντας απόσταση τόσο από τον δυϊσμό, όσο κι από τον υλισμό και τον ιδανισμό, διδάσκει ότι υπάρχει κάποια παραλληλία ψυχικών και φυσικών γεγονότων, κατά την οποία τα γνωστικά φαινόμενα και τα συναισθήματα και βουλήματα παρακολουθούνται πάντοτε από αντίστοιχα φυσικά φαινόμενα. ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 1) Της προϋπάρξεως. Κατά την γνώμη αυτή, την οποία δέχονται οι Πλάτων, Φίλων, Ωριγένης, Νεμέσιος, Συνέσιος, Προυδέντιος και μερικοί άλλοι από τους νεώτερους, ο θεός δημιούργησε κάποτε όλες τις ψυχές. Όταν γεννιέται λοιπόν ένας άνθρωπος, στέλνει ο θεός μια ψυχή από τον ουρανό, η οποία ενώνεται με το γεννώμενο σώμα. Ο Ωριγένης, συνδέοντας την διδασκαλία αυτή προς την θεία δικαιοσύνη, δίδασκε ότι οι ψυχές, για να τιμωρηθούν για τις αμαρτίες που διέπραξαν στο παρελθόν, εγκλείονται σαν σε φυλακή μέσα στα γεννώμενα σώματα και με την δέσμευση αυτή, αφού καθαριστούν, επανέρχονται στην προηγούμενη κατάστασή τους, αυτήν την προ της αμαρτίας. Ας μη φανταστεί κανείς ότι όλες αυτές τις φαντασιοκοπίες τις σκαρφίστηκε ο Ωριγένης από μόνος του. Πρόκειται για καθαρά αναμασήματα Πλατωνικών «ανακαλύψεων». Πράγματι είναι εντυπωσιακή η απέχθεια, όλων αυτών των ιδεόπληκτων, προς το ανθρώπινο σώμα. Η διαστροφή αυτή πρωτοεμφανίστηκε στους ορφικούς, καλλιεργήθηκε συστηματικά από τον «σπηλαιόβιο» Πλάτωνα και τέλος έστησε το σκοταδιστικό της βασίλειό μέσα στους κόλπους του χριστιανικού ιερατείου, με εντυπωσιακούς καρπούς από τα δένδρα του καλογερισμού. Τα πόσα του έχουνε σύρει, οι πατέρες και οι καλόγεροι του άμοιρου του σώματος, δεν αρκούν ούτε εκατό τόμοι για να γραφούν. Έχει κανείς την εντύπωση ότι όλοι αυτοί μετέφεραν τον εγκέφαλό τους μέσα στο παχύ τους έντερο! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς ξέπεσαν στην αρσενοκοιτία. Μήπως είναι τυχαίο ότι μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια ο πρόεδρος του συλλόγου των κληρικών, δήλωσε ότι γέμισε η εκκλησία με επισκόπους ομοφυλόφιλους. 2) Της δημιουργίας. Κατά την γνώμη αυτή, την οποία δέχονται οι Αριστοτέλης, Αμβρόσιος, Λακτάντιος, Ιερώνυμος, πολλοί σχολαστικοί θεολόγοι, ο Καλβίνος, ο Βέζας και πολλοί των νεωτέρων, ο θεός δημιουργεί την ψυχή κατά την τεσσαρακοστή ημέρα από την σύλληψη, η οποία ενώ ήταν καθαρή καθίσταται αμαρτωλή, λόγω της ένωσής της με το σώμα. Ότι και ν’ αλλάξει με τα υπόλοιπα, οι βολές κατά του σώματος παραμένουν αδιαπραγμάτευτες. Αυτό το οποίο είναι το πιο σίγουρο απ’ όλα, το σώμα, τους φαντάζει σταθερά σαν ένα βρόμικο και απεχθές τομάρι! Δεν είναι τυχαίο που τα κατ’ εξοχήν βρομοκούναβα της ιστορίας είναι οι καλόγεροι. Θα μπορούσαμε εύκολα να συμφωνήσουμε ότι υπάρχει παραλληλία μεταξύ ψυχικής και σωματικής βρομιάς. Γι’ αυτό μια προτεραιότητα του χριστιανισμού ήταν το κλείσιμο των δημόσιων λουτρών που είχαν παντού οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες. Μάλιστα υπήρξαν και περιπτώσεις καλογήρων που εκτός που δεν είχαν πλυθεί ποτέ τους, από πάνω πασαλείβονταν και με ακαθαρσίες! Αυτοί οι βρομόχοιροι αποκαλούσαν τους Έλληνες «χειρότερους κι από τα γουρούνια που κυλιούνται μέσα στις ακαθαρσίες τους» (Ι. Χρυσόστομος)! 3) Της μεταδόσεως. Κατά την γνώμη αυτή, την οποία δέχονται οι Τερτυλλιανός, Αθανάσιος, Γρηγόριος ο Νύσσης, Λούθηρος, οι λουθηριανοί δογματικοί και πολλοί νεώτεροι θεολόγοι, οι γονείς μεταδίδουν στα τέκνα τους και το σώμα και την ψυχή. Ο Λούθηρος δέχεται ότι οι ψυχές όλων των ανθρώπων υπήρχαν εν σπέρματι μέσα στην ψυχή του Αδάμ κι έτσι κατά την γέννηση μεταδίδονται μαζί με την ουσία του σώματος. Κατά τους Γρηγόριο Νύσσης, Αθανάσιο και άλλους, στην ψυχή υπάρχει κάποια γεννητική δύναμη, που προέρχεται από την ευλογία του θεού: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Υπάρχει όμως πέρα απ’ όλ’ αυτά και η επιστήμη της ψυχιατρικής. Ο επιστήμων ψυχίατρος δεν έχει, ούτε κατά το ελάχιστον, την δυνατότητα να καταναλώνεται σε φαντασιοκοπίες και σε αερολογίες όπως όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι και θεολόγοι. Αυτός πρέπει να θεραπεύσει τον ασθενή του. Αυτός είναι εκτεθειμένος διαρκώς απέναντι στο αποτέλεσμα της θεραπεία που εφαρμόζει. Η θεραπεία ή έστω η βελτίωση της κατάστασης του ασθενούς του, τον κυνηγάει σαν εφιάλτης μέρα και νύχτα. Σε ποιο στάδιο εξέλιξης όμως βρίσκεται σήμερα η ψυχιατρική επιστήμη; Προς ποια κατεύθυνση έχει προσανατολιστεί μετά από τόση εμπειρία που συσσώρευσε μέσα στις τελευταίες δυο χιλιετίες; Η πρώτη κατεύθυνση ασφαλώς ήταν η θρησκευτική, η οποία ζει και βασιλεύει ακόμα και σήμερα. Ο άνθρωπος απευθύνεται στο έλεος του θεού. Αυτός έκανε και κάνει τις ψυχές, αυτός μπορεί και να τις διορθώσει. Από τις μαγικές τελετουργικές θεραπείες φτάσαμε στα χριστιανικά ευχέλαια, τα παπαδοδιαβάσματα και τους εξορκισμούς. Ακόμα και σήμερα η χριστιανική πίστη, χωρίς ίχνος ντροπής, ισχυρίζεται ότι οι ψυχικές ασθένειες οφείλονται στον διάολο, ο οποίος εισέρχεται εντός του ανθρώπου. Γι’ αυτό αποκαλεί τον βαριά ψυχικά άρρωστο δαιμονισμένο! Τι κι αν ο Ιπποκράτης προσπάθησε να νουθετήσει τους ανθρώπους, φωνάζοντας ότι οι ψυχικές ασθένειες, όπως η επιληψία, δεν προέρχονται από θεούς ή δαίμονες, αλλά από σωματικά προβλήματα, όπως κάποιες βλάβες του νευρικού συστήματος. Τι κι αν η ανθρωπότητα αναγνώρισε το μεγαλείο και την επιστημοσύνη του ανδρός αυτού, ώστε οι γιατροί όλου του κόσμου να ορκίζονται στον όρκο του. Τι κι αν οι Γιαπωνέζοι στέλνουν κάποιους γιατρούς τους να ορκίζονται στην Κω, προς ένδειξη ιδιαίτερου σεβασμού προς το πρόσωπό του. Σε πείσμα όλων αυτών πολλοί ακόμα, Έλληνες χριστιανοί, προστρέχουν στα τάματα των αγίων, για να γιατρέψουν τους ψυχικώς άρρωστους ανθρώπους τους. Η δεισιδαιμονία παραμένει ακόμα αθάνατη. Είναι γνωστό ότι η ψυχαναλυτική θεραπεία, ξόφλησε για τα καλά. Ο τάφος της βρίσκεται κάπου στην Αμερική. Εκεί στις Η.Π.Α. Βλέπετε η «θρησκεία» αυτή δεν διέθετε αρχιερείς του ύψους της πανουργίας του χριστιανισμού, οι οποίοι να μπορούσαν να την διατηρήσουν για πολύ στη ζωή. Ξεψύχησε η κακομοίρα απέναντι στην ανελέητη πραγματικότητα της αποτυχίας των θεραπευτικών της υποσχέσεων. Και τώρα η ψυχοθεραπεία αναγκάστηκε να στραφεί στο ένα και βεβαιότατο υπαρκτό αντικείμενο. Στο σώμα και τις λειτουργίες του. Στα φάρμακα δηλαδή. Το σώμα είναι ένας οργανισμός που λειτουργεί και ρυθμίζεται από την έκρυση και ισορροπία πάμπολλων χημικών ουσιών. Παράλληλα η κυκλοφορία και η ρύθμιση των ηλεκτρικών μικρορευμάτων που ρέουν δια μέσου των νευρώνων καθορίζουν την σωματική και ψυχική υγεία του. Όταν τα συστήματα αυτά, τα οποία αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, διαταραχτούν, για κάποιους λόγους, οι οποίοι μπορεί να υφίστανται εκ γενετής ή να είναι επίκτητοι, τότε εκδηλώνονται τα ψυχολογικά προβλήματα. Ο άνθρωπος αδυνατεί να δεχθεί ότι είναι ζώον. Ότι είναι ζώο με πιο εξελιγμένες εγκεφαλικές λειτουργίες από τα υπόλοιπα αδέλφια και ξαδέλφια του. Του γέμισαν την κεφάλα του με ανοησίες του είδους ότι όλος ο κόσμος έγινε για χάρη του. Ότι όλα τα πράγματα και τα ζώα τα έκανε ο θεός για να μπούνε στην υπηρεσία του. Κι αντί να αισθάνεται την υποχρέωση να φροντίζει για τους «κατωτέρους» του, αυτός πασχίζει να τους αφανίσει. Μαζί με τα πλάσματα της φύσης, κοντεύει ν’ αφανίσει ακόμα και την ίδια, το κτήνος. Αυτός ο χριστιανοϊουδαίος της Βίβλου. Διότι από κει του μπήκαν στο μυαλό όλες αυτές οι ύβρεις. Ο παλιός κόσμος σέβονταν την φύση και τα ζωντανά της. Λέει, τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Γιατί παρακαλώ; Τότε πώς έχουν συναισθήματα. Μήπως δεν χαίρονται, μήπως δεν λυπούνται, δεν θυσιάζονται για τα παιδιά και την ομάδα τους, ή μήπως δεν διαθέτουν εξυπνάδα και σοφία; Ή μήπως πολλά από τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και δυνατότητες δεν τα διαθέτουν σε μεγαλύτερο βαθμό από τους ανθρώπους. Από την άλλη μεριά διατυμπανίζουν την εξυπνάδα που διαθέτει το σκυλάκι ή η γάτα τους. Αν λοιπόν επαρμένε άνθρωπε έχεις ψυχή, τότε ψυχή έχει και το ζώο. Ο Αριστοτέλης συζητούσε το αν οι δούλοι διαθέτουν ψυχή! Κάποιοι πατέρες της εκκλησίας, αν οι γυναίκες διαθέτουν ψυχή! κι αυτό το τελευταίο σε οικουμενική σύνοδο παρακαλώ! Αυτά τα ανθρώπινα υποκείμενα. Αυτοί οι υπέρμαχοι της ύπαρξης της ψυχής. Αλήθεια τι είδους ψυχή διέθεταν αυτοί οι ψυχο-λόγιοι; Το μεγαλύτερο και αποδοτικότερο χρυσωρυχείο που ανακαλύφτηκε, μέχρι στιγμής στον κόσμο λέγεται «σωτηρία της ψυχής». Μάλλον δεν πρόκειται ν’ ανακαλυφθεί κάτι ανάλογο στο εξής. Διότι τι αξίζει η ψυχή εάν δεν σωθεί! Μήπως καλύτερα δεν θα ήταν να μην υπήρχε καθόλου, άνευ της σωτηρίας της. Ιδού η μεγαλύτερη θανατηφόρα χολέρα που επέπεσε στην ανθρωπότητα: «Σε τι θα σε ωφελήσει αν κερδίσεις τον κόσμο όλο αλλά χάσεις την ψυχή σου;» Η οχιά που εκτόξευσε το δηλητήριο αυτό μας είναι γνώριμη. Είναι η συμφωνική ορχήστρα των αρχιερέων του χριστιανικού ιερατείου. Οι Σειρήνες που χαϊδεύουν τ’ αυτιά του φοβισμένου δεισιδαιμονικού ανθρώπινου κτήνους. Όταν το τεμπελόσκυλο το ιερατείο υπερβαίνει τον εαυτό του σε εφευρηματικότητα. Είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι η πανουργία δεν είναι κόρη της ραθυμίας. Την γενεαλογία του χριστιανικού ιερατείου και την νοοτροπία του την περιγράφουμε σε δυο εργασίες που βρίσκονται στην ιστοσελίδα μας. Η πρώτη έχει τίτλο «Η ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ» και η δεύτερη «ΠΩΣ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ ΚΑΤΑΔΥΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΕΟΦΟΒΟΥΜΕΝΟΥΣ», που βρίσκονται στην κατηγορία «Θρησκευτικά». Ο Νίτσε στο βιβλίο του «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ» δεν άφησε κανένα άβατο του χριστιανισμού που να μη το διάβηκε. Κανένα παραπέτασμα ναού που να τον εμπόδισε να εισέλθει μέσα στα σκοτεινά ιερά της θρησκείας. Κανένα τέμπλο που να μη το διαπέρασε με το βλέμμα του. Κι όλ’ αυτά για να φανερώσει στην ανθρωπότητα το εμπόριο της σωτηρίας της ψυχής. Την ψυχολογία του εμπορίου αυτού. Την καλλιέργεια και την εκμετάλλευση των ανθρώπινων φοβιών και της δεισιδαιμονικής ανακατωσούρας. Αλήθεια, θα υπήρχε ακόμα θρησκεία αν οι άνθρωποι έπαυαν να πιστεύουν στην αθανασία της ψυχής; Μήπως η μοναδική υπόσχεση της θρησκείας δεν είναι η σωτηρία της ψυχής; Δεν είναι η απαλλαγή από την κόλαση; Το ιερατείο ένα πράγμα το πανικοβάλλει: η απιστία στην αθανασία της ψυχής (Επίκουρος). Με την ιδέα της αθανασίας, τους τρέφουν οι ζωντανοί αλλά και οι αποθαμένοι. Διότι παρ’ όλο που ο θεός τους είναι αδέκαστος κριτής, όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται, αυτοί, με τα μνημόσυνα και τα τρισάγια, δεν σταματούν να υποδεικνύουν στον αδέκαστο αυτόν κριτή, να μεταβάλλει την γνώμη του και να μεταφέρει τον καταδικασθέντα αμαρτωλό από την κόλαση στον παράδεισο, «εν τόπω χλοερώ ένθα απέδρα πάσα λύπη και στεναγμός». Ποιος όμως δρόμος οδηγεί τον άνθρωπο στην απιστία; Στον εξανεμισμό, μεταξύ των άλλων, της ιδέας της αθανασίας της ψυχής. Ασφαλώς η γνώση. Ασφαλώς η επιστήμη (της φύσεως). Ο θεός μισεί θανάσιμα την επιστήμη. Το ιερατείου απεχθάνεται την επιστήμη. Είναι ο διάβολός της. Αν ξεγυμνώσει κανείς τον χριστιανικό Σατανά, τον διάβολο, τότε θα δει ολόγυμνη την ομορφιά της επιστήμης. Την ομορφιά της ζωής. Την χαρά και την απόλαυση της ζωής (Επίκουρος). Να τι μας λέει ο Νίτσε για το θέμα αυτό, στον «Αντίχριστό» του: «Πρέπει κανείς να διαβάσει τον Λουκρήτιο για να καταλάβει με τι ακριβώς έκανε πόλεμο ο Επίκουρος. Όχι με τον παγανισμό αλλά με τον ‘Χριστιανισμό’, δηλαδή τη διαφθορά των ψυχών μέσω της ιδέας της ενοχής, της τιμωρίας και της αθανασίας. Στάθηκε αντίθετος προς τις υποχθόνιες αιρέσεις, προς ολόκληρη την πρώτη αυτή μορφή του Χριστιανισμού – το να αρνηθεί κανείς τις εκείνες τις μέρες την αθανασία ήταν μια πραγματική λύτρωση. Και ο Επίκουρος θα είχε κερδίσει. Κάθε διάνοια που μετρούσε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν επικούρειος». Να γιατί είπε ο Νίτσε το περίφημο «η σοφία δεν έχει προχωρήσει ούτε ένα βήμα μετά τον Επίκουρο, και συχνά βρίσκεται χιλιάδες βήματα πίσω του». Λέγαμε για τον θεό, το ιερατείο και την επιστήμη. Ας δώσουμε τον λόγο ξανά στον οδοστρωτήρα, τον εξειδικευμένο για το γκρέμισμα των ειδώλων, τον Νίτσε. Και πάλι από τον Αντίχριστό του: «Έχει πραγματικά κατανοηθεί η περίφημη ιστορία που βρίσκεται στην αρχή της Βίβλου – η ιστορία για το θανάσιμο τρόμο του θεού μπροστά στην επιστήμη; … Δεν έχει κατανοηθεί. Το βιβλίο αυτό του ιερατείου αρχίζει, όπως αρμόζει άλλωστε, με τη μεγάλη εσωτερική δυσκολία κάθε ιερέα: ο ιερέας δεν έχει παρά ένα μεγάλο κίνδυνο, κατά συνέπεια και ο ‘Θεός’ δεν έχει παρά ένα μεγάλο κίνδυνο. Ο παλιός θεός, κάθε ‘πνεύμα’, κάθε αρχιερέας, καθετί το τέλειο, περιφέρεται στον κήπο του: όμως νιώθει πλήξη. Μπροστά στην πλήξη και οι θεοί οι ίδιοι μάταια παλεύουν. Τι κάνει; εφευρίσκει τον άνθρωπο – ο άνθρωπος είναι διασκεδαστικός… Να όμως που και ο άνθρωπος αρχίζει να νιώθει πλήξη. Η συμπάθεια του θεού για το μόνο πρόβλημα που μπορεί να βρεθεί σε κάθε Παράδεισο δε γνωρίζει όρια: σπεύδει αμέσως να δημιουργήσει άλλα ζώα. πρώτη γκάφα του θεού: ο άνθρωπος δεν τα βρήκε διασκεδαστικά τα ζώα – κυριάρχησε πάνω τους, ‘δε θέλησε καν να είναι ο ίδιος ζώο’. Έτσι ο θεός δημιούργησε τη γυναίκα. Και τότε πράγματι μπήκε τέλος στην πλήξη – και σε κάτι άλλο επίσης! Η γυναίκα ήταν η δεύτερη γκάφα του θεού. ‘Η γυναίκα είναι στην ουσία της ερπετό, Εύα’ – ο κάθε ιερέας το γνωρίζει αυτό. ‘Καθετί κακό έρχεται στον κόσμο από τη γυναίκα’ – κι αυτό επίσης το ξέρει ο κάθε ιερέας. ‘Κατά συνέπεια, και η επιστήμη επίσης έρχεται στον κόσμο μέσω αυτής’… Μόνο μέσω της γυναίκας έμαθε ο άντρας να γεύεται το δένδρο της γνώσης. Τι είχε συμβεί; Ένας θανάσιμος τρόμος έζωσε τον παλιό θεό. Ο άντρας ο ίδιος είχε γίνει η μεγαλύτερη γκάφα του θεού. Ο θεός έβρισκε πλέον στον άνθρωπο έναν ανταγωνιστή, η επιστήμη τον έκανε ίσο με τον θεό – όλα τελειώνουν για τους ιερείς και τους θεούς απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος αποκτά επιστημονική σκέψη! Ηθικό δίδαγμα: η επιστήμη είναι το απαγορευμένο καθεαυτό – αυτή και μόνο είναι το απαγορευμένο. Η επιστήμη είναι η πρώτη αμαρτία, το σπέρμα όλων των αμαρτιών, η προπατορική αμαρτία. Αυτό και μόνο συνιστά την ηθική. ‘Ου γνωρίσεις’ – τα υπόλοιπα έπονται. Ο θανάσιμος τρόμος που κατέλαβε τον θεό δεν τον εμπόδισε να φερθεί με πανουργία. Πώς μπορούσε κανείς να υπερασπίσει τον εαυτό του ενάντια στην επιστήμη; Για καιρό αυτό ήταν το κύριο πρόβλημά του. Απάντηση: Έξω ο άνθρωπος απ’ τον Παράδεισο! Η ευτυχία και ο ελεύθερος χρόνος αφήνουν χώρο για τη σκέψη – και όλες οι σκέψεις είναι άσχημες σκέψεις… ο άνθρωπος δεν θα σκέφτεται. Και ο ‘καθεαυτό ιερέας’ επινοεί τη δυστυχία, τον θάνατο, τον κίνδυνο της εγκυμοσύνης, κάθε είδους δυστυχία, τα γηρατειά, τις δοκιμασίες και πάνω απ’ όλα τις αρρώστιες – σαν τίποτα άλλο παρά μέσα στον πόλεμό του ενάντια στην επιστήμη! Η δυστυχία δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να σκέφτεται. … Κι όμως! Ω της φρίκης! Το κτίριο της γνώσης ορθώνεται στους ουρανούς, απειλεί να φτάσει το θείο – τι πρέπει να γίνει! Ο παλιός θεός εφευρίσκει τον πόλεμο, χωρίζει τους ανθρώπους, τους κάνει να καταστρέφουν ο ένας τον άλλο (οι ιερείς είχαν πάντα ανάγκη τον πόλεμο…) Πόλεμος… ανάμεσα σ’ άλλα, φέρνει και μεγάλη αναταραχή στην επιστήμη! Απίστευτο! Η γνώση, η χειραφέτηση από τον ιερατικό ζυγό δυναμώνει παρά τους πολέμους. Και πάλι ο παλιός θεός φτάνει σε μια τελευταία απόφαση: ‘Ο άνθρωπος απέκτησε επιστημονική σκέψη – δεν μπορεί να γίνει τίποτα, θα χρειαστεί να τον πνίξουμε!’… Έγινα κατανοητός; Οι αρχές της Βίβλου περιέχουν ολόκληρη την ψυχολογία των ιερέων. Ο ιερέας γνωρίζει ένα και μόνο μεγάλο κίνδυνο: τον κίνδυνο της επιστήμης – τη σωστή σύλληψη του αιτίου και αποτελέσματος. Η επιστήμη όμως ανθεί γενικά όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές – θα πρέπει να διαθέτει κανείς χρόνο και πνεύμα για να ‘γνωρίσει’… ‘Κατά συνέπεια ο άνθρωπος πρέπει να γίνει δυστυχισμένος’ – αυτό υπήρξε πάντα η λογική των ιερέων. Ήδη θα μαντέψατε τι ήταν εκείνο που ήρθε στον κόσμο στη συνέχεια, επακόλουθο αυτής της λογικής – η ‘αμαρτία’… Η ιδέα της ενοχής και της τιμωρίας, ολόκληρη η ‘ηθική παγκόσμια τάξη’ εφευρέθηκε για να σταθεί αντίθετη προς την επιστήμη – αντίθετη προς την χειραφέτηση του ανθρώπου από τον ιερέα… Ο άνθρωπος δεν πρέπει να κοιτά τριγύρω του, θα πρέπει να κοιτάζει μέσα του. Δεν πρέπει να κοιτά με σύνεση και προσοχή τα πράγματα ώστε να μαθαίνει απ’ αυτά, δε θα πρέπει να κοιτά καθόλου: θα υποφέρει… Και θα υποφέρει με τέτοιο τρόπο ώστε να χρειάζεται πάντα τον ιερέα. Ας κάνουμε πέρα τους γιατρούς! Εκείνο που χρειάζεται είναι ένας Σωτήρας. Οι ιδέες της ενοχής και της τιμωρίας, όπως επίσης το δόγμα της ‘χάρητος’, της ‘λύτρωσης’, της ‘άφεσης των αμαρτιών’ – όλα τους ολοκληρωτικά ψέματα, χωρίς κανένα ψυχολογικό αντίκρισμα – εφευρέθηκαν για να καταστρέψουν την αίσθηση της αιτιότητας στον άνθρωπο: είναι επιθέσεις ενάντια στις ιδέες του αιτίου και του αποτελέσματος! Και όχι επιθέσεις με τη γροθιά, με το μαχαίρι, με τίμιο μίσος κι αγάπη! Αλλά επιθέσεις με τα πιο άναντρα, τα πιο πανούργα και κατώτερα ένστικτα! Επιθέσεις ιερέων! Επιθέσεις παρασίτων! Βρυκολάκιασμα ωχρών καταχθόνιων βδελλών!… Όταν οι φυσικές συνέπειες μιας πράξης δε θεωρούνται ‘πλέον φυσικές’ αλλά θεωρούνται ότι προέρχονται από τα ιδεατά φαντάσματα των προλήψεων, τον ‘θεό’, τα ‘πνεύματα’, τις ‘ψυχές’, όταν θεωρούνται απλά και μόνο ‘ηθικές’ συνέπειες, σαν ανταμοιβή, τιμωρία, οιωνός, μέσο διαπαιδαγώγησης, τότε έχει καταστραφεί η προϋπόθεση της γνώσης – τότε διαπράττει κανείς το μέγιστο έγκλημα που μπορεί να γίνει ενάντια στην ανθρωπότητα. Η αμαρτία, για να πούμε ξανά, αυτή η par excellence μορφή αυτο-βιασμού της ανθρωπότητας, εφευρέθηκε για να γίνει η επιστήμη, ο πολιτισμός, η κάθε είδους ανθρώπινη ανάταση κι ευγένεια αδύνατη. Ο ιερέας είναι που κυριαρχεί με το εύρημα της αμαρτίας… Κανείς δεν είναι ελεύθερος να γίνει ή να μη γίνει χριστιανός: δεν ‘προσηλυτίζεται’ κανείς στο Χριστιανισμό – πρέπει να είναι κανείς αρκετά άρρωστος γι΄ αυτόν… Εμείς οι άλλοι, εμείς που έχουμε το θάρρος για υγεία αλλά και για περιφρόνηση, τι περιφρόνηση τρέφουμε για μια θρησκεία που παρανοεί το σώμα! Που δε θέλει να ξεφορτωθεί τις ανόητες προλήψεις περί ψυχής! Που κάνει αρετή τη λειψή τροφή! Που πολεμά την υγεία σαν να ήταν εχθρός, διάβολος, πειρασμός! Που έπεισε τον εαυτό της πως μια ‘τέλεια ψυχή’ μπορεί να περιφέρεται σε σώμα ήδη μισοπεθαμένο και που για να το καταφέρει αυτό χρειάστηκε να επινοήσει μια νέα αντίληψη για το ‘τέλειο’, μια κατάσταση αρρωστημένη κι ωχρή που αρμόζει σε φανατικούς ηλίθιους, τη λεγόμενη ‘αγιότητα’- η αγιότητα η ίδια μεταμορφώνεται σ’ ένα απλό σύμπτωμα – σύνδρομο του εξαθλιωμένου, αποχαυνωμένου, αθεράπευτα διεφθαρμένου σώματος!» Ο Επίκουρος – ο οποίος όπως αναφέραμε θεωρεί ότι η ψυχή αποτελείται από ιδιαίτερα υλικά άτομα – σε επιστολή του προς Ηρόδοτο, μεταξύ άλλων, λέει για την ψυχή: «Επιπλέον, είναι ανάγκη να έχουμε κατά νου ότι ως ‘ασώματος’, στην καθομιλουμένη, εννοούμε κάτι που είναι αυθύπαρκτο. Όμως δεν μπορούμε να διανοηθούμε τίποτε αυθύπαρκτα ασώματο εξόν από το κενό. Μα το κενό δεν μπορεί ούτε να κάνει ούτε να πάθει τίποτα. Απλώς και μόνο επιτρέπει στα σώματα να κινούνται εντός του. Συνεπώς, όσοι λένε πως η ψυχή είναι ασώματη, απλώς ματαιοπονούν. Αν ήταν έτσι, δεν θα μπορούσε η ψυχή ούτε να ενεργήσει ούτε να πάθει. Όμως το βλέπουμε ολοκάθαρα ότι η ψυχή έχει και τις δυο ιδιότητες… Λέω πρώτον πως ο νους – που συχνά τον λέμε ‘λογικό’ – όπου έχει την έδρα της η φρόνηση κι η διακυβέρνηση της ζωής, είναι μέρος του ανθρώπινου σώματος, όχι λιγότερο απ’ ότι το χέρι και το πόδι και τα μάτια, που είναι μέρη ολάκερου του έμβιου όντος… … Ο ίδιος συλλογισμός μας δείχνει πως η φύση του νου και της ψυχής είναι σωματική. Τη βλέπουμε να δίνει ώθηση στα μέλη, να βγάζει το σώμα από τον ύπνο και ν’ αλλάζει την όψη μας, και να διευθύνει και να στρέφει ολόκληρο τον άνθρωπο – και το βλέπουμε πως τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να γίνει χωρίς επαφή. Και χωρίς υλικό σώμα δεν υπάρχει επαφή. Δεν πρέπει να τ’ ομολογήσουμε, λοιπόν, πως η σύσταση του νου και της ψυχής είναι σωματική; Εξάλλου, το νιώθουμε πως ο νους γεννιέται αναπτύσσεται και γερνάει μαζί με το σώμα. Όπως τα νήπια παραπατάνε με το αδύναμο και τρυφερό τους σώμα, έτσι κι η σκέψη τους είναι ασθενική. Μετά, σαν δυναμώσει το κορμί τους ωριμάζοντας, μεγαλώνει κι η δύναμη του νου. Κι αργότερα, που το σώμα χτυπιέται από τη δύναμη του χρόνου και χαλαρώνουν οι δυνάμεις και παραλύουν τα μέλη, παραπαίει το πνεύμα, όλα είναι λειψά και χάνονται στη στιγμή. Συνεπώς διαλύεται η φύση της ψυχής σαν καπνός στα ψηλά ρεύματα του ανέμου, αφού τη βλέπουμε να γεννιέται δεμένη με το σώμα, να μεγαλώνει μαζί του και, όπως έδειξα, να εξαντλείται μαζί του τσακισμένη από τα χρόνια». Νομίζουμε ότι η τελευταία αυτή παρατήρηση του Επίκουρου είναι ικανή για να αποδείξει ότι η ψυχή είναι εκδήλωση και αποτέλεσμα της λειτουργίας και της εξέλιξης του σώματος. Βεβαίως ικανή μόνο για ένα μυαλό που είναι απαλλαγμένο από την πανούκλα της δεισιδαιμονίας, όπως ήταν το δικό του. Συνεχίζουμε με τον Επίκουρο: «Χώρια που, αν η φύση της ψυχής είναι αθάνατη και μπορεί να αισθάνεται απ’ τη στιγμή που θα χωριστεί από το σώμα μας, θα πρέπει τότε να την φανταστούμε προικισμένη με πέντε αισθήσεις. Με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορούμε να φανταστούμε ψυχές να περιφέρονται κάτω στον Αχέροντα. Γι’ αυτό και οι ζωγράφοι κι οι παλιοί συγγραφείς μας τις παρουσίασαν έτσι τις ψυχές, εξοπλισμένες με αισθήσεις. Όμως ψυχή χωρισμένη από το σώμα, ούτε μάτια μπορεί να έχει ούτε μύτη ούτε χέρι, μήτε γλώσσα μήτε αυτιά. Δεν μπορούν λοιπόν από μόνες τους οι ψυχές να έχουν αισθήσεις ούτε να υπάρχουν. … λέει (ο Εμπεδοκλής) πως μετά από κάθε θάνατο οι ψυχές μεταβαίνουν από σώμα σε σώμα, και ότι αυτό συμβαίνει επ’ άπειρον, λες και δεν θα μπορούσε κανείς να του πει: ‘Εμπεδοκλή, αν μπορούσαν οι ψυχές να επιβιώνουν ασώματες, χωρίς να […] τις χώνει μέσα σ’ ένα ζωντανό πλάσμα και για το λόγο αυτό να τις μεταβάλλεις, τι τη θέλεις τη μετάβαση από το ένα σώμα στο άλλο; Ώσπου να μεταβούν αυτές και να περάσουν μες στη φύση κάποιου άλλου ζωντανού όντος, έχουν να πάθουν φοβερή ταραχή. Αν πάλι δεν μπορούν οι ψυχές με τίποτα να επιβιώσουν δίχως ένα σώμα, τότε τι παιδεύεσαι και τις παιδεύεις κι αυτές ακόμα �
7. Ο/Η Σταύρος βασδέκης λέει:

   4 Νοεμβρίου, 2009 στο 4:55 πμ

   Συγνώμη για την άδεξιότητά , λόγω του διαδικτυακού αναλφαβητισμού που με μαστίζει. Η συνέχεια:
   http://www.athriskos.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=131

8. Ο/Η Άθεος λέει:

   11 Νοεμβρίου, 2009 στο 8:33 πμ

   Εγώ να ρωτήσω τον Οδυσσέα: ποιος θα τιμωρήσει τους καλούς χριστιανούς;
   Γιατί οι καλοί χριστιανοί έχουν κάνει περισσότερα εγκλήματα από τους κακούς!
   …εκτός κι αν έχεις κενά στην ιστορία!

9. Ο/Η Dennis λέει:

   24 Ιανουαρίου, 2010 στο 7:04 μμ

   H ψυχή είναι ένα μείγμα εγκεφαλικών κυττάρων, μόλις τελιώσουν αυτά τελιώνουν όλα!

10. Ο/Η Ορθόδοξος λέει:

    6 Φεβρουαρίου, 2010 στο 3:28 μμ

    Νομίζω πως η ουσία δεν βρίσκετε στο παραπάνω ερώτημα, αλλά στο πια είναι η πραγματικότητα … και αυτή είναι γνωστή – σχεδόν – σε όλους μας.
    Ας ευχηθούμε να γίνει κτήμα όλων μας.

11. Ο/Η ανώνυμος λέει:

    8 Ιουνίου, 2010 στο 2:57 μμ

    Ο σύνδεσμος για την απαλλαγή από το σχολικό μάθημα των θρησκευτικών, τον οποίο διαφημίζετε στη δεξιά πλευρά της σελίδας σας, είναι νεκρός. Νομίζω δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί είναι σημαντικό ακριβώς αυτός ο σύνδεσμος να παραμείνει ενεργός – ειδικά σε σχέση με το ‘γρήγορες οδηγίες’. (& εγώ γι’αυτές πέρασα μια βόλτα…)

12. Ο/Η SimonSays λέει:

    8 Ιουνίου, 2010 στο 5:58 μμ

    Οκ το διόρθωσα. Ευχαριστώ.

13. Ο/Η fotis λέει:

    1 Ιουλίου, 2010 στο 4:42 πμ

    Θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα τα οποία περιμένω σοβαρά να απαντηθούν από ανθρώπους που θέλουν να λέγονται άθεοι.
    • Γιατί οι αγνωστικιστές να ονομάζονται άθεοι;
    • Τι έρευνα κάνατε και καταλήξατε ότι η Ορθοδοξία είναι θρησκεία;
    • Γιατί ενώ μιλάτε για ελευθερία γνώμης, θεωρείτε ότι οι χριστιανοί δεν πρέπει να μιλάνε, ούτε σαν πολίτες; Που είναι η δημοκρατική φύση σας;
    • Πως ερμηνεύετε, μέσα στα 300 πρώρα χρόνια, το μαρτύριο 12 εκατομυρίων ανθρώπων στο όνομα του Χριστού;
    • Γιατί τα μόνα επιχειρήματα που χρησιμοποιείτε είναι η λασπολογία και η μόνη θεολογία σας, η αντι- θεολογία;
    • Αν η Π. Διαθήκη είναι εβραϊκή μυθολογία τότε γιατί είναι γεμάτη από από ιστορικά γεγονότα, προτυπώσεις, συγκεκριμένες προφητείες και Ορθόδοξη θεολογία;
    • Γιατί συνδέετε τις διεστραμμένες αντιλήψεις και την αντιχριστιανική συμπεριφορά «χριστιανών» με την ουσία της Ορθοδοξίας;
    • Γιατί ενώ μιλάτε για «ανοιχτά» μυαλά δεν ανοίγετε το μυαλό σας να καταλάβετε την αγάπη και την πρόνοια του Θεού, πράγματα που φαίνονται από παντού και με πολλούς τρόπους;
    • Γιατί κατηγορείτε τα σύμβολα και τους τύπους; Η δεν γνωρίζετε τι είναι η Εκκλησία στην ουσία της ή θέλετε να συκοφαντήσετε και να πετάξετε λάσπη.
    • Γιατί τα όσα λέτε προέρχονται από ότι σκέφτεστε και ότι ακούτε και όχι από έρευνα;
    • Γιατί υποστηρίζετε ότι η επιστήμη αντιβαίνει στα πιστεύω της Ορθοδοξίας; Μήπως ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει αγιότητα και μεταθανάτιο ζωή; Ή μήπως δεν υπάρχουν επιστήμονες που ευλαβούνται τον Θεό;
    • Γιατί διαδίδετε ότι δεχτήκαμε εμείς πλύση εγκεφάλου και ότι σε εσάς δεν συμβαίνει αυτό.
    • Νομίζετε ότι εμείς πιστεύουμε στον Θεό τον οποίο εσείς απορρίπτετε;
    • Γιατί ενώ καυχιέστε για ορθολογισμό και τετράγωνη λογική ασχολείστε με ζώδια, τύχη ακόμα και καθαρή σατανολατρεία;
    • Τι αξίες και πρότυπα έχετε εσείς να προβάλλετε;

14. Ο/Η xarxar λέει:

    1 Ιουλίου, 2010 στο 9:04 πμ

    Oh my…
    Ανόητο από μέρους μου (κρίνοντας από το επίπεδο των ερωτήσεων), αλλά δε βαριέσαι:
    1)Ποιος το είπε αυτό;
    2)Δεν είναι θρησκεία; Α, ναι ξέχασα εσείς τη λέτε «Αλήθεια». Ε, λοιπόν, κάπως διεστραμμένη άποψη περί αλήθειας έχετε.
    3)Και – πάλι – ποιος άραγε το είπε αυτό; Κλασική ορθόδοξη απολογητική…
    4)Ε, και; Η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όρια. Άσε που έχουν μαρτυρήσει για ένα σωρό πράγματα τόσοι και τόσοι. Αυτό δεν καθιστά τις ιδέες τους αυτόματα αλήθειες.
    5)Κλασική ορθόδοξη απολογητική…αλλά ακόμα κι έτσι πάλι χώμα τρώτε.
    6)Όπως; Και πάλι νόμιζα ότι είναι θεόπνευστη, οπότε ΟΛΑ όσα λέει θα έπρεπε να ευσταθούν, πράγμα που προφανώς δεν ισχύει.
    7)Γιατί πολλές από αυτές εμπεριέχονται στο δόγμα της ορθοδοξίας. Δυστυχώς δεν μπορείς να είσαι επιλεκτικός.
    8)Γιατί ανοιχτό μυαλό δε σημαίνει απουσία κρίσης και λογικής. Άμα θέλει να φανερωθεί ας το κάνει επιτέλους. ‘Οσο για τους πολλούς τρόπους, εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν.
    9)Επαναλαμβάνεσαι. Τα σύμβολα και τους τύπους μπορείς να τους κρατήσεις στον ιδιωτικό σου χώρο και το χώρος λατρείας σου. Δε σου το απαγορεύει κανείς. Δεν μπορείς να το επιβάλλεις και στους υπόλοιπους χώρους, όμως.
    10)Και αυτός το ξέρεις από που ακριβώς; Αλήθεια πότε «ερεύνησες» το δόγμα σου εσύ;
    11)Γιατί έτσι είναι αν δε φοβάσαι να το δεις. Δύσκολα «ανακαλύπτεις» κάτι που δεν υπάρχει. Κάτι που λες ότι υπάρχει πρέπει κάπως να μας αποδείξεις ότι υπάρχει. Υπάρχουν και ιερείς παιδεραστές. Οξύμωρο δεν είναι; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Κάποιοι επιδιώκουν/αντέχουν να ζουν με αυταπάτες.
    12)Γιατί οι περισσότεροι άθεοι που γράφουν εδώ ή αλλού μεγάλωσαν σε χριστιανικό/ένθεο περιβάλλον και δέχτηκαν και οι ίδιοι την αυτή πλύση εγκεφάλου που με κόπο ξεφορτώθηκαν. Αλήθεια ή ψέμα ο προσηλυτισμός της ορθόδοξης θρησκείας υπάρχει στη χώρα μας και επιβάλλεται άμεσα ή έμμεσα.
    13)Αν μιλάς για τον ορθόδοξο θεό, όπως αυτός περιγράφεται στο δόγμα, τότε αυτός ο θεός δεν υπάρχει με βεβαιότητα. Δεν τον απορρίπτω πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει, δηλαδή δε με απασχολεί. Δεν απορρίπτω τους βρυκόλακες γιατί δεν υπάρχουν. Είναι στη σφαίρα της φαντασίας. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να αποδείξει την ύπαρξή τους ας το κάνει.
    14)Κλασική ορθόδοξη απολογητική…μάλλον τα’χεις μπερδέψει τα πράγματα και η περίπτωση σου είναι πολύ βαριά.
    15)Ποιοι είμαστε εμείς; Η αθεΐα δεν είναι θρησκεία, δεν είναι δόγμα. Είναι διαπίστωση, συμπέρασμα. Δεν είναι όλοι οι άθεοι ίδιοι οπότε ο καθένας μπορεί να έχει τα δικά του πρότυπα και αξίες. Αν εννοείς τι πρότυπα θα έχουμε αν απορρίψουμε το χριστιανισμό, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς φαντάζομαι ότι τα πρότυπα και οι αξίες δεν είναι ούτε χριστιανικά ούτε προωθούνται από φόβο θεού. Άλλωστε, πολλά έχουν αλλάξει εδώ και 2000 χρόνια γι’αυτό και ο χριστιανισμός φαντάζει πια τόσο οπισθοδρομικός. Δε χρειάζεσαι το χριστιανισμό και το θεό για να ξέρεις/διαπιστώσεις τι είναι καλό.

15. Ο/Η ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ λέει:

    20 Ιουλίου, 2010 στο 8:49 πμ

    Να είστε σίγουροι ότι ο θεός υπάρχει….Και ότι θα κρίνει τον καθένα διαφορετικά και σύμφωνα με την ψυχική του κατάσταση. Και άσχετα με το τί λέει ο καθένας που στην καρδιά του δεν έχει τίποτα άλλο εκτός απο μιζέρια και μίσος, θα κρίνει τους άλλους με μεγαλήτερη επιοίκεια.

    Το ερώτημα είναι: εμάς πώς θα μας κρίνει;

16. Ο/Η xarxar λέει:

    20 Ιουλίου, 2010 στο 5:14 μμ

    Αφού το λες εσύ κάτι θα ξέρεις. Περίεργο που δεν ξέρεις όμως και πως θα σε κρίνει…

17. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    4 Αυγούστου, 2010 στο 4:16 μμ

    απο δασκαλο ξεκινησε το παραμυθι του ο σταυρος και σε μαθητη συνεχισε.

18. Ο/Η Ανώνυμος λέει:

    4 Αυγούστου, 2010 στο 4:18 μμ

    προς του υπολοιπος ψευδοαθεους.εμεις δεν σας αναγκαζουμε να πιστεψετε γιατι και να δειτε την αληθεια δεν θα πιστεψετε για να μην ρεζιλευτειτε.αλλα αφου ειστε αθεοι και λετε οτι δεν εχει θεο για κανατε αυτο το ιστολογιο και βριζετε αγιους και χριστο?μονο ψυχοπαθεις βριζουν κατι το οποιο λενε πως δεν υπαρχει?

19. Ο/Η antrikos λέει:

    5 Αυγούστου, 2010 στο 7:09 μμ

    Έχεις λαλήσει τελείως.
    Άκου ψευδοάθεοι!
    Δηλαδή εσύ λες ότι δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να μη πιστεύει σε θεό. «Αθεϊα λοιπόν, αυτή είναι η θρησκεία σας». Ή ακόμη χειρότερα μας θεωρείς όργανα του σατανά.

    Ενός θεού κι ενός σατανά που δεν μπορείς ν’ αποδείξεις ότι υπάρχουν. Έτσι, λες για να λες ότι υπάρχουν.

    Ε, όχι λοιπόν, η αθεϊα δεν ειναι θρησκεία, σου το έγραψαν κι οι από πάνω. Η αθεϊα είναι συμπέρασμα, όπως συμπέρασμα είναι ότι η μίξη χαλκού και κασσίτερου δίνει το μπρούτζο, όπως συμπέρασμα είναι ότι ο Ήλιος απέχει 8 λεπτά φωτός από τη Γη.
    Θεός δεν υπάρχει και τούτο αποδεικνύεται. Όχι απλώς ο θεός της Βίβλου. Αυτός δεν υπάρχει σίγουρα: Αρκεί η λογική ανάγνωση μόνο της Κ.Δ. για να διαπιστωθεί τούτο.

    Μόνο το διεστραμμένο μυαλό σας θα θεωρούσε ότι βρίζουμε κάτι που δεν υπάρχει. Δεν βρίζουμε. Αντιμαχόμαστε. Φαντάζομαι να καταλαβαίνεις τη διαφορά (αποκλείεται). Αντιμαχόμαστε τον πνευματικό αυνανισμό, αντιμαχόμαστε την αντίληψη ότι μια υπερφυσική οντοτητα παραβιάζει τους φυσικούς νόμους, αντιμαχόμαστε το ίδιο το ψέμα της ύπαρξης θεού, αντιμαχόμαστε την πρεμούρα σας να μας επιβάλετε τις αντιλήψεις σας με τα σύμβολά σας να κυριαρχούν παντού στις κρατικές λειτουργίες, ορκωμοσίες, τελετές, θρησκευτικά στα σχολεία, γάμους, βαπτίσεις, ψυχολογικό πόλεμο κλπ. Εσείς είστε οι επιτιθέμενοι κι εμείς οι αμυνόμενοι. Ο δικός σας αρχηγός μας ονόμασε γραικύλους, ο δικός σας αρχηγός γιγάντωσε το παραδικαστικό κύκλωμα, ο δικός σας αρχηγός επέβαλε την ίδρυση θρησκευτικών ακαδημιών. Εμείς είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε μισθό στους δικούς σας παπάδες, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε της πολεοδομικές παραβάσεις της εκκλησίας σας που νομιμοποιούνται μέσω της Ναοδομίας, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να στέλνουμε τα παιδιά μας στο μάθημα των Θρησκευτικών για να μη στιγματιστούν από τη σχολική κοινότητα, εμείς είμαστε αναγκασμένοι να υφιστάμεθα την ευνοιοκρατία και να αποκαλύπτουμε τα φιλοσοφικά (αθεϊστικά) μας πιστεύω σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής.

    Αντιμαχόμαστε τη θρησκεία (δηλ. όλες τις θρησκείες) γιατί η σκλαβιά του παραλογισμού της σε συνδυασμό με τα ιερατεία της κρατά δέσμιους τους συνανθρώπους μας με αποτέλεσμα να μη μπορεί να κάνει η κοινωνία άλματα προς τα μπρος. Με δυο λόγια, η δική σου μεταφυσική αγωνία για το αν σαπίσεις για πάντα ή θα γίνεις ζόμπι κρατά εμένα στη σκλαβιά του κυρίαρχου ιερατείου σου.

    Επιπλέον αντιμαχόμαστε τη χριστιανική θρησκεία γιατί είναι εχθρός του σεξ, της βασικής λειτουργίας του ανθρώπινου ενστίκτου επιβίωσης αλλά και χαράς, ποιότητας ζωής. Και δεν είναι μόνο εχθρός του σεξ στη Γη αλλά και εχθρός του σεξ και στον «παράδεισο», καθόσον «όταν γαρ εκ νεκρών αναστώσιν ούτε γαμούσιν ούτε γαμίζονται αλλ’ εισίν ως άγγελοι εν τοις ουρανοίς» Μαρκ. 12.25

    Χώνεψέ το. Εσύ πρέπει ν’ αποδείξεις ότι υπάρχει θεός. Εγώ εκ περισσού αποδεικνύω ότι δεν υπάρχει (κι ομως το κάνω!). Και κοίτα… δεν μετράνε ως αποδείξεις φράσεις του τύπου «ω τι ωραίο τριαντάφυλλο, δεν μπορεί παρά να το έφτιαξε ο θεός» γιατί με σειρά μου θα σου πω «ω τι ωραίο τριαντάφυλλο δεν μπορεί παρά να το έφτιαξε ταχυδακτυλουργός» ούτε «ο τάδε ανάπηρος θεραπεύτηκε» άρα τον θεράπευσε ο θεός γιατί με τη σειρά μου θα σου πω «σε κανέναν ανάπηρο δεν φύτρωσε το κομμένο χέρι του όσο κι αν προσευχήθηκε, σε κανέναν ευνούχο δεν φύτρωσαν τ’ αρχίδια του».